رفتن به محتوای اصلی
x

وعده های غذایی کمتر ممکن است از دیابت نوع 2 و چاقی جلوگیری کند.

بررسی  های جدید نشان میدهد که نوع خاصی از روزه داری ممکن است شانس ابتلا به دیابت نوع 2 را کاهش دهد و سلامت کلی شما را بهبود بخشد. این نوع روزه‌داری که به عنوان غذا خوردن با محدودیت زمانی شناخته می‌شود، به معنای داشتن وعده‌های غذایی منظم اما کمتر، حذف میان وعده‌های آخر شب و نخوردن 12 تا 14 ساعت (اغلب در طول شب) است.

پس از بررسی جامع مطالعات منتشر شده و بررسی شده، محققان به ارتباط بین تعداد وعده های غذایی و چاقی و دیابت نوع 2 پی بردند.

کریستوف زاجا، دانشیار علوم زیست پزشکی در کالج دامپزشکی UGA می گوید: «آنچه برای چندین دهه به ما آموخته شده این است که باید سه وعده غذایی در روز به اضافه میان وعده میان وعده بخوریم. متأسفانه به نظر می رسد یکی از دلایل چاقی باشد.

سبک خوردن سه وعده غذایی و میان‌وعده از پایین آمدن سطح انسولین در طول روز جلوگیری می‌کند و با مقدار کالری و قندی که آمریکایی‌ها به طور متوسط مصرف می‌کنند، می‌تواند گیرنده‌های انسولین بدن را بیش از حد تحت فشار قرار دهد. که منجر به مقاومت به انسولین و اغلب دیابت نوع 2 می شود.

Czaja گفت: "به همین دلیل کاهش چربی بدن بسیار سخت است." ما به بدن خود فرصتی برای استفاده از آن نمی دهیم. خوردن وعده های غذایی کمتر در روز باعث می شود که این ذخایر چربی به عنوان منبع انرژی به جای شکری که مصرف می کنیم استفاده شود.

رویکرد مدرن غذا خوردن، ساعت بیولوژیکی بدن را مختل می کند

محققان دریافتند که محدودیت زمانی غذا خوردن به بدن اجازه می دهد تا آرام شود و سطح انسولین و گلوکز را کاهش دهد که به نوبه خود می تواند مقاومت به انسولین، سلامت مغز و کنترل قند خون را بهبود بخشد. همچنین می تواند کالری دریافتی را حدود 550 کالری در روز بدون استرس شمارش کالری کاهش دهد.

مطالعات قبلی نشان داده‌اند که اختلال در برنامه‌های خواب و وعده‌های غذایی می‌تواند نوع و میزان باکتری‌ها و سایر میکروارگانیسم‌ها را در دستگاه گوارش تغییر دهد. اما روزه گرفتن ممکن است به طور مثبت میکروبیوم روده را تغییر دهد و به طور بالقوه از التهاب و انواع اختلالات متابولیک جلوگیری کند.

علاوه بر این، این بررسی نشان می‌دهد که غذا خوردن با زمان محدود می‌تواند به تنظیم هورمون‌های مسئول تنظیم اشتها و سطح انرژی کمک کند.

طبق این بررسی، برنامه غذایی منظم، خوردن صبحانه و کاهش وعده های غذایی و میان وعده ها می تواند به پیشگیری از چاقی و دیابت نوع 2 کمک کند. البته همه صبحانه ها ارزش یکسانی ندارند.. چربی ها و پروتئین های سالم مانند تخم مرغ را مصرف کنید و از غلات و شیرینی های صبحانه پر از قند اجتناب کنید.

اگرچه به نظر می‌رسد محدودیت زمانی غذا خوردن باعث بهبود سلامتی می‌شود، اما محققان دریافتند که انواع دیگر محدودیت‌های غذایی، مانند روزه گرفتن برای روزها، فواید کمی دارند.

وعده های غذایی منظم اما کمتر می تواند از چاقی و اختلالات متابولیک جلوگیری کند.

بیش از چهار نفر از هر 10 آمریکایی از نظر بالینی چاق هستند، به این معنی که وزن آنها بالاتر از حدی است که برای قد آنها در نظر گرفته می شود. طبق گفته مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، تقریباً 10٪ به شدت چاق هستند.

چاقی ممکن است منجر به انواع بیماری ها، از جمله دیابت نوع 2، بیماری قلبی و حتی برخی از سرطان ها شود.

Czaja گفت: «چاقی در حال حاضر یک اپیدمی است. "این یک بیماری قابل پیشگیری است. وقتی ما شروع به بررسی تحقیقات کردیم، متوجه شدیم که انسان های باستان هر روز غذا نمی خوردند. این بدان معناست که بدن ما بدون نیاز به غذا هر روز در حال نمو است."

رویکرد مدرن سه وعده غذایی به همراه میان وعده، از دهه‌ها پیش رایج شد، و شکستن آن سخت است.اما سیگنال‌های روده و مغز ما برای این نوع غذا خوردن طراحی نشده است.

 

محققان هشدار می دهند که غذا خوردن یک اندازه مناسب برای همه شرایط نیست. برای مثال، افراد کوچکتر و کم تحرک نسبت به ورزشکاران قد بلندتر به کالری کمتری نیاز دارند. بنابراین برای برخی، یک وعده غذایی غنی از مواد مغذی ممکن است کافی باشد در حالی که دیگران ممکن است به مقدار بیشتری نیاز داشته باشند.

اما یک چیز از ادبیاتی که آنها بررسی کردند کاملاً واضح بود: وعده های غذایی کمتر تشکیل شده از مواد غذایی با کیفیت بالا روش خوبی برای افراد در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و چاقی است.

Czaja گفت: "همچنین قطعا از خوردن آخر شب خودداری کنید." میان‌وعده‌های نیمه‌شب ما انسولین را افزایش می‌دهند، بنابراین به جای اینکه در هنگام خواب به حالت استراحت برویم، دستگاه گوارش ما روی هضم غذا کار می‌کند.

منبع:

Carlee Harris, Krzysztof Czaja. Can Circadian Eating Pattern Adjustments Reduce Risk or Prevent Development of T2D? Nutrients, 2023; 15 (7): 1762 DOI: 10.3390/nu15071762